از حقارت و فروتنی و غر زدن و سایر...

1-اواخر شهریور و اوایل مهر ماه، حوالی غروبشان را دوست دارم.دمای معتدل ، رنگ آسمان،نسیم ملایم و آفتاب نوازشگر با همراهی نوستالژی های دوران کودکی دست به دست هم می دهند و سطح سروتونین مغزم را افزایش می دهند.سروتونین با اینکه هورمون نیست اما معروف است به هورمون شادی.در یکی از همین غروبهای دلچسب-حدس می زنم هفت هشت سال قبل –داخل ماشین متوقف شده بودم پشت چراغ قرمز میدان توحید. از آن چراغ قرمز های دلنشین وقتی که عجله نداری. به کودکان داخل ماشین های دیگر لبخند می زنید و اکثر زنان به نظرتان زیباتر می رسند.زل می زنید به عابران و احتمالا یکی از همین عابران با دیدنتان ممکن است در دلش به شما بگوید سرخوش بی درد! رادیوی ماشین روشن بود. این اخلاقم به پیر مردها رفته است. اغلب اوقات رادیوی خودرویم روشن بود. مجری رادیو انگار که بخواهد قیمت بستنی آلاسکا را اعلام کند گفت" بله دوستان! دانشمندان فاصله دورترین کهکشان از زمین را سیرده میلیارد سال نوری تخمین زده اند". پشت بند خبر هم مضحک ترین موسیقی ممکن پخش شد.... با خودم تکرار کردم "سیزده میلیارد سال نوری! سیزده میلیارد! سال نوری!!!".باید دور میزدم و در جهت مخالف خیابان خودم را می رساندم به اولین مسجد.نیاز به سجده در مقابل سیزده میلیارد سال نوری در آن لحظه در من عود کرده بود....  

این عکس را چند سال پیش مریخ نورد ناسا به زمین ارسال کرده است. جایی که فلش به آن اشاره می کند، زمین است. یعنی کره ای که همه ی ما آنجاییم. بله. همه ی ما.دوستی می گفت این عکس تحقیر انسان است. من می گویم بر عکس. نشانه عظمت انسانی است که دارد سعی می کند بفهمد که چقدر حقیر است. یادمان باشد که عکس فوق را دستگاه کوچکی که ساخته ی دست و مغز انسان است ارسال کرده است.بر خلاف آموخته هایمان که سعی می کنند انسان حقیر را مستحق بخشش و عنایات خداوندی بدانند، به حقارت انسان بی اعتقادم و فکر می کنم به جای فروتنی،حقارت را به ما آموخته اند.حقارت سراسر اندوه است و ذلت. اما فروتنی لذت پیوستن به بطن هستی است آنگاه که فهمیدی ذره ای بیش نیستی....  

2-مردها کوه می کنند.پل و تونل می سازند.قطار و بولدوزر و تریلی می رانند. در معدن گیر می کنند. آتش خاموش می کنندو باقیمانده اجساد را از روی زمین جمع می کنند.می جنگند و جنازه ی دوستشان را با خودشان بر می گردانند پشت خط.اما از هیچ چیز به اندازه غر شنیدن  خسته نمی شوند.غر زدن یکی از سلاح های نامرئی زنان است که تاریخ به آنها اعطا کرده است. مردها به ندرت توانایی تسلیم نشدن در مقابل این سلاح را دارند.غر زدن در پیش فرضهای ذهنی ما ، پدیده ای زنانه به نظر می رسد.این پیش فرض مثل اکثر پیش فرض های دیگرمان باطل و بیهوده است. در تاکسی ، مترو ، اتوبوس، قصابی و بقالی و چقالی مردها دائم در حال نالیدن هستند. مدام مشغول غر زدن. در ادارات و خیابانها و حتی دستشویی ها ی عمومی هم دست از این کارشان بر نمی دارند. زن ها از زندگی شخصی شان می نالند، مردها از دست روزگار.... ما همه مشغول نالیدن و غر زدنیم. بیشتر از همه روشنفکر های و طنی، یا آنهایی که فکر می کنند افتاده اند وسط یک گله گوسفند و وبا تمام وجود دارند در این سرزمین تباه می شوند.همینکه دور هم جمع می شویم غر می زنیم و غر می زنیم و غر می زنیم .به جای غر زدن ای کاش غریدن را یاد می گرفتیم.یکی از اختلالات شخصیتی ،اختلال شخصیتی منفعل- مهاجم است. افراد مبتلا به این اختلال در بیانی ساده همیشه مشغول غر زدن و و نالیدن از دست متولیان امور و نه  آوردن در کار هستند. اما کارشان را با اجبار و اکراه انجام می دهند. یک صفت و اختلال اگر در جامعه ای به وفور یافت شود آیا نمی شود آن جامعه را مبتلا به اختلال دانست؟ من فکر می کنم جامعه ی ما مبتلا به این اختلال است . اینکه فقط بنالیم و غر بزنیم و فکر کنیم کسانی هستند که نمی گذارند ما به شایستگیهایمان برسیم. ای کاش به جای غر زدن، غریدن را یاد بگیریم.....  

پ . ن:بحرین، پایتخت سوریه است؟! 

پ.ن2:در اینجا هم از من چیزهایی هست.